نیم‌پز

متنتون من رو یاد یه شعر قدیمی دوست داشتنی انداخت،

تقدیم به شما:

ماه مهر است و دلم مدرسه ای می خواهد

به بزرگی دل خسته این شاگردان

با صفا مدرسه ای دور ز هر تجدیدی

همه اش جمعه به تعطیلی یک تابستان

مکتبی کاش بسازیم در این نزدیکی 

تا در آن کودک دانش نشود سرگردان

یا معلم نکند بسته ده تایی را

تا سر برج دگر قرض برای مهمان

کاش می شد ننویسند به چشمی پر آب

کودکان بر دل پر خون پدر بابا، نان

من نمی دانم اگر باز قطاری باشد

جامه را مشعل مهری کند آیا دهقان؟

روبهک قالب ناچیز پنیری را باز

می رباید به فریب از نوک زاغی خوشخوان؟

مرده گاوی که دهد شیر به کوکب خانم

بر سر سفره او سر زده آید مهمان؟

فصل باران گهرهای فراوان شاید

رفته از جنگل خوش آب و هوای گیلان

گفته تصمیم گرفته است که کبری امشب 

تا کتابش نشود خیس به زیر باران

از قضا گرگ به این گله زده از غصه

تا به  فریاد نخندد  ز دروغی چوپان

اکرم عاطفه ها گشته سه روزی بیمار

موش بدجنس شبی خورده هما را دندان

مشق شب گر که نوشتیم و کتابی خواندیم

مقصد آن است که از این همه باشیم انسان

بزرگواری شما و جسارت من دارد کامنتمان را به دیالوگ بدل میکند بانو،که صد البته مرا مایه شرمساری و افتخار است توامان.

راستش بارها وسوسه شده ام که خط خطی هایم را تابلویی کنم و بیاویزم به گوشه ای از دیوار این دنیای مجازی تا شاید عابری به تماشایش نشیند و شریک اندیشه هایم شود اما هر بار این جمله ی استاد عزیز مشترکمان مرحوم نادر به گوش جانم جاری شده آنجا که از زبان حضرت روح الله (علیه السلام) خطاب به مرحوم مدرس میگوید:"کلام خام بدتر از طعام خام است آقا."

درخت بی برگ و بار وجودم چیزی به هیاهوی جهان اضافه نکند بهتر است،همین.

شاید وقتی دیگر وقتی که لااقل" نیم پز" شده باشم...

راستی هر چند دعایم به آسمان هفتم نمیرسد اما یادم می ماند هرگاه در گیر و دار این جهاد هر روزه میان سیاهی لشگر اهریمن گسستی افتاد و معبری به آسمان اهورا گشوده شد دعا کنم نه فقط سفر به پاپی لرستان را که تداوم این همسفری و همراهی شریف و نجیب و شگفت را و ثبات قدم همسفرانش را.