نیم‌پز

زندگی، دارقالی و دیگر هیچ!

خواستم قسمت چهارم سریال خانم و آقای قاف را بنویسم اما حالم برای خاطره‌گویی مساعد نبود، گاهی برخی روزهایمان به غایت دردناک و تلخ و شکننده می‌شود، ما را از برنامه روزمره‌مان عقب می‌اندازد و حسابی اوضاع و احوالمان را به هم می‌ریزد، برای من این اتفاق دیشب افتاد، در خیابان! و آقای قاف خواسته است که برای کسی نگویمش، مباد کام شیرینش از تلخی روزگار زهرآگین شود، اما من آن صحنه‌ها را هرگز از یاد نخواهم برد.

بگذریم...

مدتی است می‌خواهم از این بنویسم که چه شد به جای هر نوشتنی، آمده‌ام و آمده‌ایم به نیم‌پز نویسی! شاید دوستانی بپرسند که فایده‌اش چیست این خاطرات شخصی مشترک در فضای عمومی مجازی؟!

آن‌چه که بیش از همه مرا برای بیان تفاوت‌هایمان در این نوع شروع و این نوع نگاه به زندگی جسور کرد مطلبی بود به قلم خانم فاطمه جناب اصفهانی در وبلاگ سرشار از زندگی‌شان، بلاگ مستطاب زندگی. حرف‌هایی که خودم بارها و بارها به آن فکر کرده بودم و در جمع برخی دوستانم بازگو کرده  و خواسته بودم دیگران بشنوند و بدانند اما هیچ گاه ننوشته بودم، ولی ایشان به قلم آورده بودند، عالی و شیوا و بی کم و کاست. حرف‌هایی از یک زن که دوست ندارد قالب‌های رایج زمانه‌اش را برای زن بودن بپذیرد، دوست ندارد تنها و فقط یک زن تحصیلکرده روشنفکرِ دست به قلم باشد با ابعاد تاثیر گذار اجتماعی، دوست دارد زن باشد، خیاطی کند و پشت چرخ بنشیند و با صدای آرام آن به مطلبی که قرار است برای روزنامه بنویسد بیاندیشد، یا به زیر و بم پایان‌نامه‌اش فکر کند، دوست دارد ببافد، شال‌گردن و دستکش و کلاه زمستانی -و لابه لای یکی زیر، یکی روهای آن کاموای قرمز خوش‌رنگ- به زندگی فکر کند، به جامعه، به زنان سرزمینش که خود را گم کرده‌اند، حتی‌تر دوست دارد یک روز در همین روزهای سرشلوغیِ پایان‌نامه‌نویسی، دارقالی در کنج خانه‌اش برپا کند و با دانسته‌های دوران کودکی‌اش، تار و پود زندگی را روی قالی نقش زند. دوست دارد گل پرورش دهد و گاهی هم تنها بنشیند و فارغ از نیمه سرسخت‌اش با گل‌هایش حرف بزند و برای‌شان شعر بخواند تا زودتر برگ دهند و بزرگ شوند. این زنی است که من بودم و برای دیگران نامانوس بود، گویی زن می‌بایست یا زن جامعه باشد یا زن خانه و زندگی. زن باید فراموش کند در جهیزیه‌اش چرخ خیاطی دارد و ذاتاً یک خیاط خلاق است، زن باید فراموش کند که می‌تواند بیشتر کارهایی را که انداخته است به دوش بازار خودش انجام دهد، ترشی بیاندازد، مربا بپزد، سبزی خشک کند، خانه‌اش را با دست‌ها و هنر خودش طراحی کند، تا خانه‌اش هویت داشته باشد، مال او باشد نه مال هرکس دیگری با هر فکر دیگری...

و این بود که خواستم، نیم‌پز را به روز کنم، برای این‌که به دوستان فعال اجتماعی‌ام بگویم راه را اشتباهی رفته‌اند، بگویم اگر قرار است برای فردای این جامعه اتفاق خوشایندی رخ دهد با ساختن مادری است که خودش، خانه‌اش و زندگی‌اش و لباسش هویت دارد، زنی که ریشه‌هایش را از یاد نبرده اما بیرون از فضای امن خانه واقعیت جامعه را لمس می‌کند. این چیزی بود که مدت‌ها می‌خواستم بگویم و ماند برای امروز با آن مطلع دردناک. اما آخر این مثنوی به یمن این تصاویر از خانه‌مان خوش است انشاالله.

سه عکس از سه کنج یک خانه دست‌ساز رنگین‌کمانی!